Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007



«Σκαρίμπας, ο Ευρίπου»

«Εκεί, προς τις γραμμές του Νότιου απείρου
περήφανο ως λικνίζονται το πλοίο
με δυο γλαρά φουγάρα και ονείρου
φώτα χρυσά – η Κυρία μ’ ένα βιβλίο[1]»
στο χέρι έντεκα και θωρούσε πέρα μακριά τα χάη.

Αυτό το πλοίο που όλο φεύγει, φεύγει και βυθά στα ατέλευτα χάη των οριζόντιων αναζητούσε εναγωνίως αφ’ όπου το 1913 ρίζωσε στη γνωστή του από 1913 Χαλκίδα …… γνωστός εραστής και υμνητής της, ο Γιάννης Σκαρίμπας, την οποία τρελά ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή που την είδε: «Έτσι, με πάμφωτο ξανά του νού μου το κρύσταλλο και γύρω μας τον Ευβοϊκό να κοχλάζει, αντικρίσαμε - ως λέγει ο ίδιος – την περιπόθητη πόλη μας.
Ορθό λελέκι, με πάνω της σαν άσπρο κομφετί χίλιους γλάρους την είχε λες με κιμωλία ο Εύριπος εκεί στο βάθος χαράξει.
Το πλοίο μας τη χαιρέταγε, πάλλοντας μια τεράστια - άφρων- βεντάλια στην πλώρη».
Αυτό το πλοίο ο Σκαρίμπας « Ο Χαλκιδεότερος απάντων Χαλκιδέων» στον Ευβοϊκό, ποτέ του δεν τον αποχωρίστηκε, αν και πάντα ο δημιουργός Γιάννης Σκαρίμπας μέσα από τους στίχους ή τα πεζά του εναγωνίως αναζητούσε ένα πλοίο, ένα τρένο, έναν γλάρο για να ταξιδέψει στου απείρου τα φτερά.
«Ωρα καλή στου απείρου την καρδιά
γλάρε μου βραδινέ που φεύγεις – πλοίο,
μετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,
η κάμαρά μου, ένα φωσάκι, ένα βιβλίο.
Πηγαίνεις σύ….. Εγώ εκπεσμένο αλαργινό
αδέρφι σου νοσταλγικό εδώ μένω
ένα βιβλίο, ένα φωσάκι – και πονώ –
μια καμαρούλα – αδέρφι μου υψωμένο».
[1] Απόσπασμα από το ποίημα «Το πλοίο, ο Τιτανικός»




περισσότερα.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: